Etrurci su bili drevna italska kultura lingvistički prepoznatljiva od oko 700. godine p.n.e. Njihova kultura se razvila iz praistorijske civilizacije poznate kao Vilanovan (oko 900. –500. p.n.e.).

Do početka sedmog veka pre nove ere, Etrurci su zauzeli centralni region Italije između reka Arno i Tibar, i na kraju su se naselili sve do doline reke Po i na jugu do Kampanije. Njihova civilizacija je cvetala sve do kraja drugog veka pre nove ere, kada su u potpunosti bili podvrgnuti rimskoj kulturi. Iako postoji oko 13.000 etrurskih tekstova, većina njih je veoma kratka. Shodno tome, mnogo toga što znamo o Etrurcima ne potiče iz istorijskih dokaza, već iz njihove umetnosti i arheoloških zapisa. Iskopana su mnoga etrurska nalazišta, prvenstveno groblja i svetilišta, posebno u Veiji, Cerveteriju, Tarkviniji, Vulčiju i Vetuloniji. Brojne slike etrurskih grobnica prikazuju u živopisnim bojama mnoge različite scene života, smrti i mitova.

Etrurska umetnost

Etrurci su od samog početka bili u kontaktu sa grčkim kolonijama u južnoj Italiji. Grčki grnčari i njihovi radovi uticali su na razvoj etrurskih finih slikanih predmeta, pa su, posledično, nove vrste etrurske grnčarije nastale tokom perioda orijentalizacije (oko 750–575. pne) i kasnijeg arhajskog perioda (oko 575–490. pne). Najuspešniji od ovih stilova grnčarije poznat je kao Bučero, koji se odlikuje sjajnom crnom površinom i preovladavanjem oblika koji oponašaju metalne prototipove. Etrurska posveta u grčkom svetilištu u Delfima svedoči o bliskoj interakciji između Grka i Etruraca u arhajskom periodu. Etrurci su posebno cenili fino oslikane grčke vaze, koje su sakupljali u velikom broju. Isto tako, njihovo interesovanje za grčku umetnost i kulturu se manifestuje u delima etrurskih umetnika. Međutim, prilagođavanje grčke ikonografije etrurskoj umetnosti je složeno i teško za tumačenje.

Etrurija, oblast koju su okupirali Etrurci, bila je bogata metalima, posebno bakrom i gvožđem. Etrurci su bili majstori kovanja bronze i svoje gotove proizvode su izvozili po celom Mediteranu. Fino obrađene bronze, poput prestola i kočija ukrašenih izuzetnim kovanim reljefima, livenih statua i statueta, kao i kitnjastih posuda, ogledala i postolja, svedoče o postignutom visokom kvalitetu etrurskih umetnika, posebno u arhaičnom i klasičnom periodu (oko 490–300 pne). Raskošan nakit od zlata i poludragog kamenja predstavlja primer istočnih grčkih i levantinskih oblika prilagođenih etrurskom ukusu. Obimna trgovina na Mediteranu tokom ovog perioda snabdevala je umetnike egzotičnim materijalima kao što su slonovača, ćilibar, nojeva jaja i poludrago kamenje, što je sve podstaklo razvoj etrurskog graviranja dragulja i drugih umetnosti. Etrurci su takođe bili poznati po svojim samostojećim skulpturama od terakote i arhitektonskim reljefima. Etrurska pogrebna dela, posebno sarkofazi i urne za cinerar, često isklesane u visokom reljefu, predstavljaju posebno bogat izvor dokaza o umetničkim dostignućima tokom kasnog klasičnog i helenističkog perioda.

Etrurski jezik

Etrurski jezik su govorili Etrurci u Etruriji (Toskana i Umbrija) do otprilike 1. veka nove ere. Nakon toga su ga nastavili proučavati sveštenici i naučnici, a koristio se u verskim obredima sve do ranog 5. veka nove ere. Car Klaudije (10. pre Hrista – 54. ne) napisao je istoriju Etruraca u 20 tomova, međutim nijedan od ovih tomova nije sačuvan. Etrurski je bio u srodstvu sa raetskim, jezikom koji se nekada govorio na Alpima, a takođe i sa lemnskim, koji se nekada govorio na ostrvu Lemnos. Takođe je verovatno bio povezan sa kamunskim, jezikom koji se nekada govorio na severozapadu Italije.

Etrursko pismo

Etrursko pismo se razvilo iz zapadne varijante grčkog pisma koje su u Italiju doneli eubejski Grci. Najraniji poznati natpis datira iz sredine 6. veka pre nove ere. Većina etruščanskih natpisa ispisana je horizontalnim linijama s desna na levo, ali neki su bustrofedoni (naizmenično se kreću s leva na desno pa s desna na levo). Više od 10.000 etrurskih natpisa pronađeno je na nadgrobnim spomenicima, vazama, statuama, ogledalima i nakitu. Pronađeni su i fragmenti etrurske knjige od platna. Etrurski tekstovi se mogu čitati: to jest, poznat je izgovor slova, iako naučnici nisu sigurni šta sve reči znače. Nijedno veće književno delo na etrurskom nije sačuvano, ali postoje dokazi o postojanju verske i istorijske književnosti i drame.